تبادل لینک هوشمند 
آن که آيد ز دست دل به امان
و آنکه آيد ز دست جان به ستوه
گاه , سر مينهد به سينه ي دشت
گاه , رو ميکند به دامن کوه
تا زند در پناه تنهائي ,
دست در دامن شکيبائي
غافل از اين بود که تنهايي ,
سر نهادن به کوه و صحرا نيست
با طبيعت نشستنش هوس است !
چون نکو بنگرند تنها نيست
اي دل من بسان شمع بسوز !
باز , (( تنها ميان جمع )) , بسوز !
بر نگه سرد من , به گرمي خورشيد ,
مينگرد هر زمان دو چشم سياهت
تشنه ي اين چشم ام , چه سود , خدا را
شبنم جان مرا نه تاب نگاهت .
جز گل خشکيده اي و برق نگاهي
از تو درين گوشه يادگار ندارم !
ز آن شب غمگين , که از کنار تو رفتم ,
يک نفس از دست غم قرار ندارم !
اي گل زيبا , بهاي هستي من بود ,
گر گل خشکيده اي ز کوي تو بردم !
گوشه ي تنها چه اشکها که فشاندم ,
وان گل خشکيده را به سينه فشردم !
آن گل خشکيده شرح حال دلم بود !
از دل پر درد خويش با تو چه گويم ؟
جز به تو از سوز عشق با که بنالم
جز تو درمان درد , از که بجويم ؟
من دگر آن نيستم , به خويش مخوانم ,
من گل خشکيده ام , به هيچ نيرزم !
عشق فريبم دهد که مهر ببندم ,
مرگ نهيبم زند که عشق نورزم !
پاي اميد دلم اگر چه شکسته ست
دست تمناي جان هميشه دراز است !
تا نفسي ميکشم ز سينه ي پر درد ,
چشم خدا بين من به روي تو باز است .
|
بوسه و آتش |
|
در همه عالم كسي به ياد ندارد نغمه سرايي كه يك ترانه بخواند تنها با يك ترانه در همه ي عمر نامش اينگونه جاودانه بماند *** صبح كه در شهر، آن ترانه درخشيد نرمي مهتاب داشت، گرمي خورشيد بانگ: هزار‌آفرين! زهرجا بر شد شور و سروري به جان مردم بخشيد *** نغمه، پيامي ز عشق بود و ز پيكار مشعل شب هاي رهروان فداكار شعله بر افروختن به قله كهسار بوسه به ياران، اميد و وعده به ديدار *** خلق، به بانگ "مرا ببوس" تو برخاست! شهر، به ساز "مرا ببوس" تو رقصيد! هركس به هركس رسيد نام تو را پرسيد هر كه دلي داشت، بوسه داد و ببوسيد! |
جام دريا از شراب بوسه خورشيد لبريز است،
جنگل شب تا سحر تن شسته در باران،
خيال انگيز !
ما، به قدر جام چشمان خود، از افسون اين خمخانه سر مستيم
در من اين احساس :
مهر مي ورزيم،
پس هستيم !
كوچه
|
بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق ديوانه كه بودم *** در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد باغ صد خاطره خنديد عطر صد خاطره پيچيد *** يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم ساعتي بر لب آن جوي نشستيم تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت من همه محو تماشاي نگاهت *** آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ريخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ *** يادم آيد : تو به من گفتي : از اين عشق حذر كن! لحظه اي چند بر اين آب نظر كن آب ، آئينه عشق گذران است تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است باش فردا ، كه دلت با دگران است! تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن! *** با تو گفتم : "حذر از عشق؟ ندانم! سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم! روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد چون كبوتر لب بام تو نشستم، تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم" باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...! *** اشكي ازشاخه فرو ريخت مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت! اشك در چشم تو لرزيد ماه بر عشق تو خنديد، يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم پاي در دامن اندوه كشيدم نگسستم ، نرميدم
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم! بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم! ***** |
نظرات شما عزیزان:
